“If you build it, they will come”
If you build it...
De woorden die steeds blijven rondzingen in me sinds de magische gebeurtenissen die zich afspeelden bij het Gedenkveld voor Ongeboren Kindjes dat ik afgelopen juli op het Lorelei vrouwenfestival heb neergezet.
Het is een referentie naar de film Field of Dreams, waarin een man door een fluistering wordt aangespoord om een honkbalveld aan te leggen op zijn land. Wanneer hij dat doet, komen eerst de zielen van legendarische spelers uit lang vervlogen tijden, dan de ziel van zijn vader, en uiteindelijk publiek.
...they will come
Zo dankbaar als deze man zich voelde toen dat gebeurde, zo dankbaar in duizendvoud voelde ik me toen ik zag en voelde wat er gebeurde toen ik mijn Gedenkveld had neergezet. Een plek waar vrouwen een steen mochten neerleggen voor de ziel van hun ongeboren kindje. En zo hun kindjes een plek mochten geven in hun leven.
Vele vrouwen zijn langs geweest en hebben bij het veld stilgestaan. Vrouwen die na vaak vele jaren niet hadden gedacht dat het verlies van hun ongeboren kindje nog zoveel zou raken bij hen. Een deel van hen heeft ook daadwerkelijk de stap gezet (durven zetten) om een steen neer te leggen voor hun kindje.
De zielen leiden de weg
Steeds meer ging ik voelen en geloven dat deze vrouwen naar het veld werden geleid door de zielen van hun ongeboren kinderen. Dat hun kindjes hen als het ware aan de hand meenamen en zeiden ‘mama, hier moet je zijn, hier kan ik ook een plekje krijgen!’.
Soms kwamen er ook zielen van kindjes uit eerdere generaties die dankzij de moed van deze vrouwen na decennia alsnog hun plekje in de familie kregen. Of zielen van kindjes die niet verwekt waren, maar wel een poos bij een moeder waren geweest of soms nog waren. Soms waren het broertjes of zusjes die hun zusjes én hun moeder naar het veld brachten.
Een plek van licht
En hoeveel tranen er ook vloeiden, het was ook een plek van licht en lichtheid. In de cirkel voelde de energie licht en blij als van gelukkige, onbevangen, spelende kinderen. En erin en erbuiten was het een plek van heling, van verdriet dat er eindelijk mocht zijn of een kindje waar eindelijk aandacht voor mocht zijn in het leven van deze vrouwen.
Magische momenten
Van alle bijzondere, rakende momenten en mooie ontmoetingen tussen vrouwen die elkaar vonden in hun verdriet, was er één moment dat het meest magisch was en dat ik graag met je wil delen.
Ik had net een sessie gedaan met een vrouw om contact te maken met ongeboren zieltjes uit eerdere generaties. Terwijl zij de namen van deze zieltjes op stenen aan het schrijven was, kwam heel rustig een duif aanlopen over het pad (ik had daarvoor nog geen duif gezien op het festival).
De duif liep doodkalm via de ingang de cirkel in en ging een stukje voor het midden pontificaal staan met zijn kop richting ingang. Haar schoonvader, was mijn gevoel, en dat dacht zij ook.
Vol verwondering keken we ernaar en bleven we kijken. De duif bleef zitten waar hij zat, tot nadat zij (een hele poos later) haar stenen had neergelegd. Toen verliet de ziel van de schoonvader de duif en werd de duif weer gewoon duif. Hij kwam in beweging, scharrelde nog even rond en wandelde vervolgens over de bloemenrand de cirkel weer uit.
Het geschenk van Duif
Ook voor mij had deze duif een betekenis en een boodschap. Mij hielp hij met het pad maken voor de zielen en het nog eens benadrukken van mijn taak daarin. Dat was míjn opdracht. “If you build it, they will come.”
Heb jij ook een ongeboren kindje in jouw leven of familielijn? En wil je ontdekken wat het je kan brengen om de ziel van dit kindje ruimte te geven en een plek in dit leven, in jouw leven? Voel je welkom bij een Ontmoet de Ziel-sessie.